I. Fundamentalia
II. Urak i Amar
III. Egzystencja po śmierci
IV. Święta i zwyczaje
V. Księgi religijne

Kazahanie wierzą w postać jedynego stwórcy, noszącego imię Azra i będącego istotą wszechwiedzącą. Ziemia, jako jedno z najdoskonalszych dzieł najwyższego, znajduje się pod panowaniem jego dzieci, utożsamianych symbolicznie ze słońcem oraz księżycem. Przedstawiają przeciwne sobie cechy, idee, zjawiska rządzące planetą. Bóg Urak odpowiada za męskość, dzień, jasność, ciepło, ogień i powietrze. Natomiast bogini Amar za kobiecość, noc, mrok, zimno, wodę oraz ziemię. Jako władcy Ziemi przekazali ją pod opiekę ludzkości, aby sprawowała nad nią kontrolę i pielęgnowała jej dary.

W zgodzie z ów podziałem, wszystkie świątynie czczące boga słońca, są zarezerwowane dla mężczyzn. Świątynie poświęcone bogini księżyca, przyjmują natomiast w swoje szeregi wyłącznie kobiety. Zasady wyznaczają również, która z płci ma prawo przekroczyć bramę budowli i udać się do środka w celach modlitewnych. Jedyną osobą, której nie dotyczą przyjęte reguły, jest sam władca oraz członkowie jego najbliższej rodziny, którym uprzednio sam wyda na to pozwolenie.

Azra będący scaleniem wszelkich energii obecnych we wszechświecie ma moc przekształcania ich w materię — tworzenia wszystkiego, co fizyczne i dostępne zmysłom. Wydobywszy ze swego wnętrza dwa przeciwne sobie pierwiastki, uczynił z nich nowe, niepodporządkowane mu byty. Następnie, kontynuując proces kreacji, tchnął w nie energię odpowiadającą żarliwej, bezgranicznej miłości. Za jej sprawą byty zaczęły przyciągać się wzajemnie, stając się w swym uczuciu zależnymi od siebie. Tak dzień związał się na zawsze z nocą, jasność z ciemnością, ciepło z zimnem, a owocem owego zespolenia stała się Ziemia.

Boskie byty, narodzone z inicjatywy stwórcy, otrzymały od niego imiona: Urak oraz Amar, będące oboma członami słowa Urakamar, znaczącego tyle co jedność, nierozerwalność i spójność. Odgrywając kluczową rolę w procesie kreacji dzieła Azry, bogowie uzyskali ponadto należną im zapłatę — Ziemia na zawsze stała się ich własnością.

Nie marnując swego daru, bóstwa uczyniły z planety oazę piękna i harmonii. Przeważającą część jej powierzchni zalały morza, a pozostałe lądy pokryły lasy, pustynie, a także wzniosłe pasma górskie. Wszystkie ziemskie organizmy wspólgrały z naturą i cieszyły swoich stwórców. Człowiek stał się natomiast ich opiekunem, służąc tymże sposobem bogom i oddając im cześć.

Religia Kazahan odpowiada na pytania, wobec których ich zmysły poznawcze są całkowicie bezradne. Posługując się wyłącznie wiedzą zdobytą poprzez obcowanie ze światem materialnym, człowiek nie uzyska informacji, dlaczego znalazł się na Ziemi, kto odpowiada za jego stworzeniem oraz co stanie się z nim po śmierci. Ostatnia kwestia wydaje się szczególnie nurtującą spośród wymienionych. Kiedy umiera ludzkie ciało, gdzie dokładnie udaje się zamieszkująca je uprzednio dusza?

Według rozumowania Kazahan dusza jest niczym innym jak energią życia zamieszkująca tymczasowo dane ciało — człowieka lub zwierzęcia. O jej losach po śmierci materialnego schronienia, decyduje to, czy podczas egzystencji nie została zachwiana w niej Święta Harmonia, zakładająca równowagę między doznawanym cierpieniem i szczęściem. Jeśli zaburzy ją przeważający nad radościami ból i smutek, dusza będzie błąkać się nisko przy ziemi, nie mogąc odszukać nowego ciała. Podobnie zdarzy się, jeżeli życie człowieka wypełnią jedynie dni beztroski. Dusza stanie się wtedy tak lekka, że zacznie unosić się zbyt wysoko ku niebu. Nie osiągnięcie reinkarnacji jest równoznacze ze skazaniem się na puste i pozbawione sensu błądzenie po Ziemi. Dusze, które spotka ten los uznawane są za demony: lekkie oraz ciężkie, zgodzie z ich dwoma rodzajami.

Grzech rozumiany przez pryzmat religii to czyn, który może doprowadzić do zachwiania harmonii duszy drugiego człowieka. Wlicza się w to zarówno zadawanie cierpienia, jak i namawianie do hedonistycznego stylu życia. W potocznym rozumowaniu Kazahan owym grzechem jest jednak każdy uczynek niezgodny z ogólnopojętymi zasadami, jakimi kieruje się ludzka moralność. Dla wielu będzie to morderstwo, gwałt, kradzież czy nawet zdrada małżeńska.

Praktyki religijne zmieniały się na przestrzeni wieków, delikatniejąc w swej formie czy też wręcz przeciwnie — przeobrażając się w krwawe widowiska. Obecnie w ciągu całego roku kalendarzowego obchodzi się kilka najistoniejszych świąt oraz wiele pomniejszych, nieprzekraczających progu domowego zacisza. Niektóre z nich — zwłaszcza te najbrutalniejsze — mają charakter czysto religijny, a niektóre raczej świecki. Ze względu na wierzenia Kazahan, podział ten nie jest jednak tak jasny, jaki mógłby się zdawać. Poszczególne etapy ludzkiego życia są bowiem, tak jak sam człowiek, tworem boskim.

Obmycie twarzy

Kazahanie rozpoczynają dzień od prostego rytuału: wypełniają wodą płytkie naczynie, po czym skierowani w stronę słońca obmywają dokładnie twarz. Podobnie czynią tuż przed snem, kiedy na niebie dominuje blask księżyca. Powtarzany sumiennie rytuał ma według nich zapewnić zdrowie ciała oraz duszy. Stanowi on także formę pozdrowień dla bóstw.

Ofiarowanie

Na życzenie najwyższego rangą kapłana oraz za zgodą władcy, ostatniego dnia miesiąca organizuje się obrzędy, w czasie których składane są ku czci bogom ofiary z ludzi. W zależności od tego, któremu z bóstw są dedykowane, w tej świątyni odprawia się rytuał. Nieszczęśnicy, na których dokonywana jest egzekucja to najczęściej przedstawiciele klasy niewolniczej, złodzieje, buntownicy i więźniowie, którzy przebywali przedtem w więzieniu, znajdującym się głęboko w podziemiach miasta. Istnieją również śmiałkowie, którzy dobrowolnie poddają się rytuałowi, licząc na odzyskanie utraconego honoru, powszechną chwałę wśród miejscowych. Ofiarowania odbywają się wyłącznie pod kontrolą narratora.

Rocznica narodzin władcy

Niezwykle hucznie obchodzony dzień, podczas którego celebracji przełamują się wszelkie bariery klasowe, a spory odchodzą daleko w zapomnienie. Nieważnym staje się posiadana władza czy majątek. Wszyscy niezależnie od swego pochodzenia jednoczą się we wspólnym śpiewaniu, piciu oraz prymitywnych zabawach przy brzdękach lutni. Charakterystyczną dla tego święta jest rytualna kąpiel w rzece, mająca przynieść oczyszczenie zarówno z brudu cielesnego, jak i duchowego. Przyjmuje się, iż stan nieskazitelności pozwala godnie uczestniczyć w uroczystościach. W rzeczywistości jednak stanowi to tylko pretekst, by swobodnie rozebrać się do naga i wybawić się w spokojnych wodach Sunetu, unikając społecznego zgorszenia. W przypadku braku dostępu do rzeki, Kazahanie kąpią się w zbiorniku, który występuje w najbliższej im oazie.

I. Rytuały słońca i księżyca