I. Kontekst
II. Rytuały słońca i księżyca

Księga stanowi zbiór praktyk religijnych, stosowanych przeważnie przez Zahrów oraz Jazarów. O dostępności rytuałów dla Nabatów decyduje przede wszystkim powaga rytuału — przyjmuje się, że najświętsze z nich, w tym praktyki prorocze, mogą wykonywać jedynie kapłani stojący najwyżej w hierarchii. Porządek ten ustalny jest odgórnie przez arcykapłanów.

Wiadomo, że wiek powstania zbiorów sięga czasów jeszcze sprzed dynastii Settów, lecz ich dokładna geneza pozostaje nieznana. Powszechnie uznaje się, iż anonimowy spis został sporzączony przez jednego z Zahrów oświeconych za sprawą boskiej ingerencji, który rytuały te osobiście odprawiał, doświadczając ich skuteczności. Oryginał mieści się w królewskiej bibliotece, w Kades, gdzie ze względu na swą starość, a zatem i zwiększoną podatność na zniszczenia, spoczywa wyłączony z użytku. Kapłanom zezwala się jedynie na korzystanie z ksiąg będących jej wiernymi kopiami.

Każdy Zahra posiada na własność jedną z nich, by móc osobiście ją studiować, a także zajmować się udostępnianiem jej w obrębie światyni, jaką wraz z objęciem obecnej pozycji przyszło mu zarządzać. Zgodnie z obowiazującymi go zasadami, winien jest pilnować, aby dzieło nie trafiło w świeckie ręce. Wiedza zawarta w księdze uznawana jest bowiem za niebezpieczną, kiedy wejdzie w posiadanie osób pozbawionych odpowiednich kompetencji. Brak kapłańskiego tytułu czyni uprawianą magię niedozwoloną, a jej owoce niepewnymi i często odwrotnymi wobec oczekiwań. Wróżby tracą tak na wiarygodności, uroki stają się ulotne, a zaklęcia lecznicze nie uzdrawiają wcale, ale pogrążają chorych. Niektórzy wierzą mimo to, iż nieupoważnieni do odprawiania rytuałów czarownicy, dadzą im znacznie więcej niż kapłani. Zupełnie jakby bezprawne czary miały w sobie tajemniczą mistyczność. Oferują je najczęściej byli kapłani, którzy z różnych względów utracili swoje tytuły.