I. Kalendarz
II. Uwarunkowania klimatyczne
III. Geografia
IV. Fauna i flora

Rok kalendarzowy dzieli się na dwie pory roku: Hetat oraz Kres. Pierwsza z nich przypomina wyjątkowo upalne lato. Drugą zaś można porównać do ciepłej wiosny. Każda z pór dzieli się na sześć miesięcy liczących dokładnie trzydzieści dni.
Właściwe nazwy miesięcy stostowane są przemiennie z liczebnikami porządkowymi. Prezentują się następująco:

W Kazah panuje surowy klimat pustynny. Każdego dnia rozciągający się nad królestwem błękit nieba, pozostaje niezmącony przez żadną deszczową chmurę. Opady są więc rzadkością, a tuż przed zachodem słońca temperatura znacznie się obniża, przepędzając niemiłosierny upał. Pory roku prezentują się nieco inaczej niż w świecie rzeczywistym. Hetat, czas szczególnych upałów, trwa od pierwszego do szóstego miesiąca, kiedy temperatura osiąga maksymalnie niecałe pięćdziesiąt stopni. Od siódmego do dwunastego wynosi ona natomiast nie więcej niż trzydzieści, a okres ten nazywa się Kresem. Pustynne warunki nie sprzyjają rozwojowi roślinności, jednak wzdłuż brzegów rzeki gleby są żyzne, kwitną tam drzewa i trzciny.

Tereny państwa nie stanowią wbrew pozorom jednolitej, piaszczystej pustyni. Występują w nim w większości pustynie kamieniste, ale także obszary górzyste, wyżyny. Kazah należy wyobrażać sobie raczej jako krainę pokrytą suchą i popękaną skałą, gdzie wydmy, choć znajdują rzeczywiście na północ od stolicy, są raczej rzadkością. Na południu pustynia zamienia się płynnie w półpustynię, która następnie ustępuje miejsca suchej sawannie o wysokich trawach. Tereny te należą do sąsiadującego z Kazah kraju, Samar, z którym łączy go traktat pokojowy.

Królestwo dzieli się na cztery prowincje: Nekhe na północnym zachodzie, Kahir na zachodzie, Sakbe na wschodzie oraz Nazar na południu. Zachodnie granice królestwa wyznacza pasmo górskie, a od północy wielka piaszczysta pustynia. Na wschodzie znajduje się natomiast Morze Białe. Obecnie grywalnymi terenami jest jedynie prowincja Nekhe.

Zwierzęta pustynne znane ze świata rzeczywistego, znalazły się także w wykreowanym przez nas świecie i stanowią znaczną większość. Ssaki takie jak wielbłądy, które bez problemu radzą sobie z brakiem wody, wykorzystuje się w transporcie lub przy produkcji żywności. Gady będące najczęściej jadowitymi postrzegane są natomiast jako niebezpieczne i choć niektóre z nich — a dokładniej węże — uznaje się za święte, to kazahanie trzymają się od nich zwykle z daleka. Specyficzne warunki klimatyczne w Kazah nie sprzyjają również roślinności, która tak samo jak różnorodność gatunkowa zwierząt, jest dość uboga.

Ameterus

Roślina charakterystyczna dla kazahańskich wyżyn i terenów górzystych. Cechują ją gładkie płatki o barwie intensywnego różu i słodki, nieco mdły zapach. Substancje zawarte w Ameterusie działają niekorzystnie na gospodarkę hormonalną kobiet, zaburzając ich płodność. Z tego względu używany jest jako środek antykoncepcyjny. Herbata przyrządzona z listków tej rośliny spożywana jest przede wszystkim przez posiadające już dzieci mężatki oraz prostytutki. Ze względu na obowiązującą kapłanki wstrzemięźliwość w kontaktach seksualnych, stosowanie jej zostało im surowo zabronione. Nierespektowanie zakazu skutkuje utratą kapłańskiego tytułu i okryciem hańbą.

Karkehus

Skutki uboczne będące wynikiem spożycia tej urzekającej rośliny zależą od dawki, jaką poda się pacjentowi. Odpowiednia zapewnia uzdrowienie w przypadku chorób układu trawiennego, przejedzenia lub mdłości. Zbyt wielka prowadzi natomiast do nieodwracalnego wyniszczenia organów. Substancja pozyskiwana z łodygi rośliny charakteryzyje się więc różnorodnym zastosowaniem: leczniczym lub zabójczym. Posługujący się nią medycy winni są zwracać szczególną uwagę na to, by uniknąć przedawkowania, a tym samym nieporządanej śmierci chorego.

Karkehus to kwiat pospolity o niedużych wymaganiach — występuje w niemalże każdej oazie, co czyni jego soki jedną z najpopularniejszych trucizn. Płatki rośliny mają odcień bieli i pokryte są ciemnymi plamkami. Jej woń należy do przyjemnych.

Biały Hibiskus

Kwiaty równie wymagające i kapryśne, co urodziwe. Ze względu na swoje specyficzne potrzeby, dzikie skupiska tej rośliny pozostają rzadkością. Od wieków jej uprawa legalna jest wyłącznie dla osób o tytule kapłańskim przynajmniej drugiego stopnia. Pozostali obywatele mogą nabyć ją jedynie od podejrzanych osobistości za wygórowaną cenę. Powodem, dla którego dostęp do kwiatu został tak utrudniony, są jego odurzające właściwości — wywar z suszonych płatków Białego Hibiskusa wywołuje silne halucynacje. Niekiedy poprzedzają je silne wymioty, łzawienie i przekrwienie oczu.