I. Życie w królestwie
II. Małżeństwa i pozycja kobiet
III. Kazahanie
IV. Piśmiennictwo i nauka
V. Rodzaje broni
VI. Rolnictwo
VII. Kultura jedzenia

Lata młodzieńcze, szczęśliwe czy też nieszczęśliwe, kończą się według prawa po ukończeniu szesnastego roku życia. Wtedy, wraz z wkroczeniem w wiek umownej dojrzałości, przychodzi całkowita odpowiedzialność za popełniane czyny. Co więcej, odpowiednio wykształceni mogą zacząć ubiegać się o przyjęcie na niższe urzędy, rozpoczynając tym samym polityczną karierę lub poświęcić się służbie bogom, zostając kapłanem. Podstawowym wymogiem, dotyczącym pracy nawet na najniższych szczeblach jest znajomość pisma. Kazahanie zdobywają ją korzystając z nauk tutorów, osobistych lub wykładających w Domach Nauk. Na ich opłacenie stać jest jedynie wyższą klasę społeczną oraz bogatszych przedstawicieli klasy średniej. Tym drugim nauki są jednak często odmawiane. Umiejętności pisania i czytania uważane są za wielki dar, zarezerwowany dla ścisłej elity społeczeństwa oraz jej służących. Niemniej zdarzają się owszem sytuacje, w których funkcję nauczyciela przyjmują bezinteresowni poeci z poczuciem misji przekazywania swych piśmienniczych umiejętności. Znaczna część ludności zajmuje się rolnictwem oraz prostym rzemiosłem, wiodąc przy tym spokojne życie.

Waluta i handel

Pieniądz funkcjonuje w królestwie jako środek płatniczy, lecz między biedniejszymi warstwami społeczeństwa, handel odbywa się głównie poprzez wymianę towarami. Kazahanie płacą podatki w formie osobiście wytwarzanych dóbr lub pracując przy budowie, zleconej bezpośrednio przez władcę lub jednego z podległych mu urzędników. Ich pobieraniem zajmują się poborcy podatkowi, mający swoją główną siedzibę przed murami kompleksu pałacowego. Waluta Kazahu ma formę monetarną.

• 1 złoty wąż = 270 srebrnych węży = 1040 węży
• 1 srebrny wąż = 4 węże

Medycyna

Kazahanie znają anatomię ludzkiego ciała i doskonale wiedzą, jak postąpić się w sytuacjach, gdy toczy je choroba lub dojdzie w nim do uszkodzeń. Ogranicza ich jednak rozwój technologiczny, o czym należy pamiętać decydując się na postać lekarza. Dla ułatwienia przyjmuje się, iż praktyki medyczne zbliżone są do tych przeprowadzanych w starożytnym Egipcie. Chorych bada się w ich własnych domach lub Świątyniach Uzdrowienia. Pacjenci cierpiący na choroby śmiertelne wypędzani są natomiast daleko poza mury miasta, rzadziej izolowani w separatkach. Umieszcza się w nich wyłącznie jednostki będące członkami grup społecznych, które stoją wysoko w hierarchii. Podczas leczenia wykorzystuje się religijne rytuały, na których znaczna część medków polega ze względu na swój tytuł kapłański. Więcej informacji na temat medyków znajduje się tutaj.

Pochówek

Biednych zakopuje się w piasku, a zamożnych poddaje kremacji. Ich prochy są następnie umieszczane w ozdobnych urnach, stawianych w niszach. Kiedy dochodzi do śmierci członka rodziny królewskiej, ogłasza się żałobę, obejmującą cały kraj. Dzieciom nie przekazuje się majątku rodziców, o ile nie został sporządzony żaden dokument prawny lub ustne ustalenia dotyczące tego, co ma się stać po ich śmierci. W przeciwnym razie wszystko zostaje przejęte przez najbliższą świątynię.

Spędzanie wolnego czasu

Główną formą rozrywki dla wielu obywateli są gry planszowe, w szczególności warcaby oraz szachy. Relaks przynoszą także chwile spędzone w owocowych sadach, pełnych roślinności oazach. Za murami miasta znajdują się ponadto łaźnie, podzielone nie tylko ze względu na płeć, ale także na baseny z zimną lub ciepłą wodą. Choć są miejscem publicznym, przeznaczonym dla wszystkich obywateli, ich komnaty są przestronne, bogato zdobione i utrzymywane w porządku.

Higiena Kazahan

Troszczenie się o odpowiednią higienę uchodzi za obowiązek wszystkich wolnych obywateli. Zaniedbywanie tej kwestii może być odebranie jako wyraz lekceważącej postawy wobec władcy lub próby siania zgorszenia wśród współobywateli. Nie tylko ziemie Kazahu, lecz także zamieszkująca je ludność stanowią jego własność prywatną. Kult czystości ciała, zakorzenionym głęboko w kulturze królewska, odbija się pozytywnie na zdrowiu poddanych.

Kwestia relacji romantycznych w każdej kulturze postrzegana jest nieco inaczej. Kazah będący państwem liberalnym (na miarę tamtejszych realiów), nie poddaje nikogo karze jedynie ze względu na odmienną orientację seksualną. To co w sąsiadującym z królestwem Samarze, karane jest śmiercią, tutaj spotyka się jedynie z krzywymi spojrzeniami. Analogicznie, patriarchalny porządek również przyjął w pustynnym państwie wyjątkowo łagodną formę. Małżeństwo traktowane jest natomiast w sposób tradycyjny, wyłącznie jako związek kobiety i mężczyzny, w którym para dzieli się po równo codziennymi obowiązkami.

Związki małżeńskie między osobami tej samej płci są uznawane przez prawo za nielegalne. Heteroseksualność określana jest mianem zdrowej orientacji, natomiast homoseksualizm postrzegany jest jako odstępstwo od normalności. Małżeństwa międzyklasowe są legalne, lecz powszechnie potępiane, traktowane z pogardą. Nie przynoszą one bowiem żadnego zysku dla bogatszej ze stron. Jedynie władca, którego każda decyzja jest święta, może związać się z kimkolwiek tylko zapragnie, nawet członkiem własnej rodziny lub niewolnikiem. Jedynym ograniczeniem w tej kwestii jest wymóg, aby trwał w monogamii.

Kobiety są w teorii równe mężczyznom, lecz w praktyce pozostają ofiarami uprzedzeń w stosunku do swojej płci. Z tego względu to mężczyźni mają pierwszeństwo w zajmowaniu wysokich urzędów oraz dziedziczeniu tronu. Przymykając jednakże oko na kwestie administracyjne, przedstawicielki płci żeńskiej traktowane są z należytym szacunkiem. Kary przewidywane za użycie względem nich przemocy, świadczą o niebagatelizowaniu problemów, takich jak wykorzystanie seksualne czy agresja ze strony najbliższej rodziny. W ramach autonomii nad własnym ciałem, przysługują im środki, pozwalające na kontrolowanie własnej płodności. Na kazahankach nie wywiera się presji, by posiadały potomstwo. Choć z jasnych przyczyn propaguje się macierzyństwo i przedstawia je w sposób wyidealizowany, stroniące od niego kobiety posiadają ten sam respekt, co ich dzietne współobywatelki. Już w pierwszych latach rządów dynastii przestały ponadto istnieć królewskie haremy.

Większość obywateli posiada brązowe lub wpadające w czarny odcień włosy, mniejszość stanowią ciemni blondyni. Czysty, niebieski kolor oczu występuje rzadziej pośród ludności, która zamiast tego cechuje się tęczówkami w brązowych odcieniach. Czasem mieszają się one w nieznacznym stopniu z zielenią lub błękitem. Kazahanie używają perfum, noszą zwiewne ubrania i chodzą najczęściej boso lub w sandałach. Makijażem upiększają się zarówno mężczyźni, jak i kobiety, a wykonuje się go zazwyczaj henną. W roli kosmetyków dobrze sprawdzają się także minerały takie jak malachit. Biżuterię udekorowaną kamieniami lapis lazuli, mogą nosić wyłącznie członkowie rodziny królewskiej.

Pismo stanowi przede wszystkim wygodne narzędzie do prowadzenia księgowości. Dzięki niemu dokonuje się rejestrów w sprawie pobieranych podatków, zamożności państwa. Podobnej kontroli poddawana jest również wysokość wylewu rzeki, wpływająca na wielkość plonów. Wynalazek pisma umożliwił także znaczny rozwój kultury, gdyż upowszechnił poezję.

Kazahanie jako materiału piśmienniczego używają przeważnie papirusu. Stosują atrament wytwarzany z sadzy zmieszanej z wodą, do której dodają także arabską gumę. Mieszanina zostaje następnie poddana suszeniu w celu uzyskania małych, twardych kawałków. Aby napisać literę, skryba zwilża pędzel w pojemniku z wodą, a następnie pociera jego końcówką o kawałek atramentu. Przypomina to nieco stosowane w dzisiejszych czasach wodne farby.

Umiejętność pisania zdobywa się, dzięki naukom udzielanym przez prywatnych nauczycieli lub uczęszczając do Domów Nauk, które stanowią centra wiedzy i edukacji. Wstęp na odbywające się tam zajęcia przysługuje wybitnym jednostkom, chłopcom i dziewczętom pochodzącym z zamożnych rodzin. W prowincji Sakbe mieści się najbardziej prestiżowa szkoła w królewskie, której poziomem nauczania dorównuje jedynie stołeczny Dom Nauk. Wiedzę przekazują w niej jedynie elity społeczeństwa, ludzie o znakomitych talentach i niepodważalnym doświadczeniu. Po określonym czasie nauki, uczniowie przystępują do egzaminów, aby uzyskać dokumnety potwierdzające ich wiedzę i umiejętności.

Obywatele, którzy ze względu na swoje pochodzenie oraz brak majątku nie potrafią posługiwać się pismem, mogą zlecić napisanie listu wynajętemu przez siebie urzędnikowi. Nie ponoszą za to zbyt dużych kosztów, dlatego korespondencja listowa jest dość powszechna w państwie, zarówno wśród wykształconych jednostek, jak i prostych mieszkańców. Odczytywanie treści listów także przebiega z pomocą osób trzecich. System uniemożliwia niestety przekazywanie sekretnych wiadomości.

Kazahanie dysponują wyłącznie bronią białą. Najpopularniejszymi spośród jej wszystkich typów zdają się włócznie i chepesze, choć do walki na dystans używa się także łuku. Do obrony własnej posługuje się najczęściej sztyletami, których zdobienia świadczą o społeczny statusie. Bywa, że dana broń posiada wygrawerowane imię swojego właściciela.

Pierwszy sezon rolniczy trwa od pierwszego do czwartego miesiąca. Nie uprawia się wtedy roli, ponieważ wszystkie pola zalane są przez rzeki. Zamiast tego wielu rolników zatrudnia się tymczasowo w budownictwie. Reszta z nich poświęca kilkumiesięczną przerwę na naprawę narzędzi lub opiekę nad zwierzętami w hodowli. W miesiącu piątym wody powodziowe ustępują, pozostawiając po sobie warstwę żyznej, czarnej gleby. Zostaje zaorana, a następnie obsiana. W pełni wyrośnięte plony zostają zebrane przed ponownym zalaniem rzeki. Aby zachować wodę przez cały rok, w kraju wykopano długą sieć kanałów, a żeby ubezpieczyć się od nadmiernych wylewów, wzniesiono potężne tamy i wykopano głębokie zbiorniki. Praca rolników kończy się po południu, kiedy zbliża się najgorętsza pora dnia. Kazahanie kontynuują ją dopiero, gdy temperatura spadnie. Do tego czasu, kryją się w swych domach, jedzą kolejny posiłek, odpoczywają wraz z rodziną.

Osoby zasiadające do posiłku — o ile bieda nie odbiera im takich luksusów — spoczywają na poduszkach wokół niskiego stolika, na którym mieszczą się z kolei przyrządzone dania. Najczęściej spożywa się warzywa, suszone owoce, potrawy takie jak hummus, falafel oraz ryby. Kazahanie chętnie piją do tego herbatę lub wino. W królestwie nie ma zwyczaju nakazującego wspólny posiłek, toteż jedzenie w samotności nikogo nie dziwi.